Een van de beste vrienden van mijn zoon bleek diabetes te
hebben. Een paar dagen na de diagnose ging ik, samen met zoon, bij
hem op bezoek in het GHZ. Het was een heftige tijd voor hemzelf, en
voor zijn ouders. Wat onwennig zaten we op de kinderafdeling bij
elkaar. Maar zoon en vriendje waren dat al snel beu. Ze verkasten
naar de spelletjeskamer, daar was namelijk een spelcomputer. Toch
bijzonder dat die kinderen ondanks dat nare en nog
onoverzichtelijke nieuws naar de gewone orde van de dag zochten:
samen computerspelletjes doen. Iets vertrouwds in zo'n vreemde
omgeving.
Dat vond ik zo herkenbaar. Ik was, in de jaren '70, als kind met
reuma opgenomen in een ziekenhuis in Nijmegen. Mijn medepatiëntjes
en ik op de langverblijf-kinderafdeling wilden een keer gewoon
patat eten in plaats van al die verantwoorde kost. Patat stond in
het ziekenhuis nooit op het menu. En sommige kinderen verbleven er,
net als ik, maandenlang. We hebben actie gevoerd: tekeningen
gemaakt, posters verzonnen en opgehangen, en brieven geschreven aan
de ziekenhuis-kok. We kregen inderdaad één keer patat als resultaat
van onze inspanningen. Maar de kok had er weinig van begrepen, hij
had er spinazie bij gedaan. Een keer gewoon patat en een frikandel
of zo, net als thuis, net als gezonde kinderen, dat was wat we
wilden. Dat moest toch een keertje kunnen? In die jaren '70 kon dat
niet.
Ik heb in het GHZ even geïnformeerd naar de mogelijkheden nu. Ik
sprak Marc Persoon, de "coördinator keuken". Hij vertelde me dat de
volwassen patiënten geen patat op het standaardmenu hebben. Het was
wel een van de dingen die hij zelf op zijn wensenlijstje voor de
patiënt had staan, maar het kan niet in het huidige systeem. Patat
onder zo'n deksel, zoals de patiënten die in het ziekenhuis zijn
opgenomen hun eten krijgen, wordt dan alleen maar slap en dat is
niet lekker. In de GHZ-ziekenhuiskeuken staat echter wel een kleine
friteuse. Voor met name de kinderafdeling. Daar wordt dus af en toe
wel gewoon patat met een frikandel of kroket geserveerd.
Het is maar iets kleins, een bord patat, een spelcomputer. Maar
je voelt er je weer even mens door in plaats van patiënt.
Ik heb trouwens nog steeds een hekel aan spinazie.
