Door Yvonne Balvers
Het is deze zomer niet weggeweest in mijn sociale omgeving. Covid-19 waart nog steeds volop rond. Zelf had ik gelukkig, na een besmetting in het voorjaar, deze zomer geen klachten.
Er werd een etentje afgeblazen omdat de gastheer corona had. Een kennis belde een thee-afspraak af omdat ze vanwege long-covid de energie niet op kon brengen om de deur uit te gaan. Ik kreeg een e-mailtje van de opticien die me net een bril had aangemeten omdat hij de dag erna positief was getest. Een uitnodiging voor een officieel afscheidsfeest ging vergezeld van de mededeling dat degene waar afscheid van werd genomen corona had gehad en nog met een nare hoest was blijven zitten. Mocht je het bezwaarlijk vinden was er alle begrip als je je daarom toch afmeldde. Covid-19 waart nog steeds volop rond. Zelf had ik gelukkig, na een besmetting in het voorjaar, deze zomer geen klachten.
En nu heb ik net weer de zoveelste vaccinatie gehad. Alle medewerkers van het Groene Hart Ziekenhuis, ook vrijwilligers zoals ik, werden er onlangs voor uitgenodigd. Ik maakte weer een afspraak, ik beantwoordde weer die vragenlijst, liet mijn ID zien en liet weer een naald in me zetten. Covid-varianten steken nog steeds de kop op en hoe ziek je ervan wordt is afwachten. Met die nieuwe vaccinatie verminder ik mijn eigen risico op het krijgen van de ziekte. Ik hoop tegelijkertijd dat vele mensen meedoen aan deze nieuwe vaccinatieronde. Want ik sta zelf al sinds begin dit jaar op de wachtlijst bij het GHZ voor een vrij eenvoudige operatie die door alle inhaalzorg nog steeds niet in zicht is. Er zijn dagen dat ik vanwege het uitblijven van die operatie veel pijn heb en niet kan doen wat ik op zo’n dag had willen doen. Nee, het is niet levensbedreigend, het is ook niet een kwestie van hoe langer ik moet wachten hoe erger het wordt. Wat dat betreft zijn er echt veel schrijnender gevallen. Maar het is wel heel vervelend. Wat mij betreft betekent elke vaccinatie meer en als gevolg daarvan elke coronapatiënt in het ziekenhuis minder een miniem beetje minder wachten op zorg voor mij en de velen met mij. Belangrijke minieme beetjes, want bij elkaar kunnen ze toch een hoop opleveren. Ik wacht af.
Yvonne Balvers woont in Gouda en heeft sinds haar tiende Reumatoïde Artritis. Ze is opgegroeid in Kaatsheuvel, is als socioloog opgeleid in Tilburg en werkzaam geweest aan de Universiteit Leiden als secretaresse van een instituut voor oorlogs-en vredesvraagstukken. Momenteel werkt zij niet vanwege haar aandoening.
Yvonne doet vrijwilligerswerk bij de Reumavereniging Gouda, bij Reuma Nederlands en bij Health Base (lid redactieraad bijsluiters). Van 2009-2017 schreef zij een column voor ReumaMagazine. Daarnaast tekent ze graag en doet ze aan keramiek. Omdat zij al op jonge leeftijd reuma kreeg, loopt deze ziekte als een rode draad door haar leven en legt het beperkingen op. Niettemin zoekt Yvonne daarbij steeds naar wat wél mogelijk is. Haar persoonlijke ervaringen deelt ze in blogs.
