Door Yvonne Balvers
Gewoon een stukje wandelen heeft deze dagen wat weg van een game. Ik houd in de gaten wie er nog meer op straat zijn en of we elkaar tegemoet wandelen. De opdracht is 1,5 meter afstand bewaren. Als dat niet lukt, verlies je een leven. Ik speur naar tegenliggers, moet beoordelen of zij dezelfde game spelen of dat het wellicht iemand is die zich niet aan de regels houdt en als een zombie gewoon recht vooruit banjert. Die zombies zijn de gevaarlijkste obstakels op mijn weg. De meeste mensen spelen gelukkig dezelfde game. Er wordt op elkaar gewacht en uitgeweken. We lopen langs elkaar heen op de randjes van het pad en knikken elkaar toe als eensgezinde medespelers.
Ik ken mijn nabije omgeving goed en weet welke paden ik beter kan vermijden. Vanwege verwachte drukte of omdat ze nogal smal zijn en 1,5 meter afstand simpelweg niet kan. De binnenstad vermijd ik voorlopig maar helemaal. Te veel zombies.
Na mijn tocht naar buiten, vanwege de noodzakelijke boodschappen of enkel een frisse neus, was ik mijn handen. Ik fantaseer dat ik zo'n chirurg ben uit een ziekenhuisserie die zich voorbereidt op een operatie. Ik gebruik volop zeep, zorgvuldig poets ik alle delen van mijn handen en let vooral op duim, handpalm en vingertopjes. Een achtergebleven stukje virus kan betekenen dat de patiënt doodgaat. Die patiënt, dat ben ik echter zelf. Als ik thuis ben, kan ik net doen alsof er verder niets raars aan de hand is. Ik heb 't wel een stuk minder druk dan anders. Vergaderingen en uitjes zijn afgelast. Ik doe wat vrijwilligerswerk achter de computer, doe een legpuzzel, kook en doe de was, teken wat en kijk een film. Al dat fantaseren doet echter niets af aan de realiteit. Ik heb reuma, gebruik afweeronderdrukkende medicatie. Ik ben een van die kwetsbare mensen in de samenleving waar het steeds maar over gaat.
Het is naar verluidt een Chinese vervloeking: ''dat je moge leven in interessante tijden''. Wie heeft de laatste week niet op zijn minst verzucht: ''Het zijn rare tijden''?! De werkelijkheid is momenteel in ieder geval een stuk onbekender dan het verloop van een game of ziekenhuisserie. Er is bovendien in die werkelijkheid maar één leven te verliezen en dan is het gewoon game-over. Met een beetje fantasie vind ik de realiteit echter even beter vol te houden.
Sterkte en gezondheid toegewenst, medespelers!
Yvonne Balvers woont in Gouda en heeft sinds haar tiende Reumatoïde Artritis. Ze is opgegroeid in Kaatsheuvel, is als socioloog opgeleid in Tilburg en werkzaam geweest aan de Universiteit Leiden als secretaresse van een instituut voor oorlogs-en vredesvraagstukken. Momenteel werkt zij niet vanwege haar aandoening.
Yvonne doet vrijwilligerswerk bij de Reumavereniging Gouda, bij Reuma Nederlands en bij Health Base (lid redactieraad bijsluiters). Van 2009-2017 schreef zij een column voor ReumaMagazine. Daarnaast tekent ze graag en doet ze aan keramiek. Omdat zij al op jonge leeftijd reuma kreeg, loopt deze ziekte als een rode draad door haar leven en legt het beperkingen op. Niettemin zoekt Yvonne daarbij steeds naar wat wél mogelijk is. Haar persoonlijke ervaringen deelt ze in blogs.
