Door Lennart Krijgsman
Als de sluis dicht gaat...
Met schaamte moet ik bekennen dat ik de coronacrisis onderschat heb. Gebagatelliseerd dat het allemaal wel mee zou vallen en dat het een soort griep was. Nu een aantal weken later komt de harde realiteit: corona is geen griep, het is een ernstig virus dat kan resulteren in een buitengewoon ernstig ziektebeeld.
Sinds de dagelijkse nieuwsupdate in het journaal over de beschikbaarheid op de IC, is het hele land in de ban van het coronavirus. Mensen vragen zich bijvoorbeeld af of er wel genoeg beademingsapparatuur in het ziekenhuis is. Ook is er een ware wedloop op mondmaskers, ziekenhuisartikelen zijn schaars door problemen in aanvoer en groot gebruik in aantallen.
Op de Recovery-afdeling van het Groene Hart Ziekenhuis is een 2de IC-unit gemaakt speciaal voor coronapatiënten. Met veel inspanning van o.a. OK-personeel, anesthesie en IC-medewerkers zijn er extra beademingsplekken gerealiseerd. Een IC-unit is een super complexe technische afdeling waar veel samenkomt. Door inzet van technische dienst, ICT en functioneel beheer is er met man en macht gewerkt om alles op poten te zetten en draaiende te krijgen. Bijzonder om te zien hoe in een korte tijd alles op alles is gezet om van een allround ziekenhuis om te schakelen naar een ziekenhuis dat zich voornamelijk richt op acute zorg.
Maar wat gebeurt er als je door de sluis gaat?
In speciale persoonlijke beschermingsmiddelen: een overjas/overall, mondkapje, handschoenen, beschermende bril en tussen door de nodige hoeveelheid desinfectans kom je in een sluis die de bekende wereld scheidt met een surrealistisch beeld. Binnen aangekomen valt gelijk op dat iedereen in dezelfde beschermende kleding loopt, patiënten worden cohort verpleegd (dat betekent dat je niet steeds aan en uit moet kleden). Dat betekent ook dat je zolang je op de afdeling aan het werk bent, niet kan eten en drinken of naar de wc kan gaan. Maar voor de familie van de patiënten betekent het zelfs dat ze geen bezoek aan hun naasten kunnen brengen.
Er zijn tien beademingsplekken bezet, je hoort het zoemen van de beademing en de specifieke IC-geluiden van monitor alarmen. Op de corona-IC werken verschillende teams samen: anesthesie, recovery/holding en intensive care. De patiënten worden verdeeld over de aanwezige zorgverleners die de zorg overnemen van een voorgaande dienst. Er hangt spanning: iedereen is toch een beetje uit zijn comfortzone. Het gevoel van saamhorigheid in deze tijden van crisis geeft een bijzonder gevoel, een gevoel van trots. We doen dit niet alleen, we doen dit als een TEAM.
Op de intensive care zijn we gewend om te werken in complexe zorgsituaties en met meerdere zorgproblematieken. Wij proberen de familie zo goed mogelijk te betrekken bij de zorg op afstand door middel van dagelijks overleg, video calls, telefonische familiegesprekken en door een dagboek waarin we de dagelijkse gebeurtenissen bijhouden, zodat familie en patiënt die later terug kunnen lezen.
Ik ben niet bang voor mijn eigen gezondheid, maar ik maak me zorgen over de impact van corona op de samenleving, en of wij ons werk op een veilige manier kunnen blijven doen. Daarbij herhaal ik de woorden van Minister de Jonge: 'Dit is niet het moment om eigenwijs te zijn. Niet het moment om je eigen plan te trekken, maar het moment om instructies te volgen.' Houd 1,5 meter afstand! Ben je ziek of verkouden? Blijf thuis. Bescherm jezelf en de mensen om je heen. Samen tegen corona.
