Door Yvonne Balvers
Adri de Groot heeft alweer twee keer haar vrijwilligerswerk als gastvrouw in de centrale hal van het GHZ gedaan. "In de hal loopt iedereen meteen naar de desinfecteerpomp" vertelt ze. "Iedereen houdt ook afstand van elkaar. De ronde banken zijn uit de hal verwijderd om de ruimte zo groot mogelijk te maken en er zijn looprichtingen aangegeven."
"Het werk is wel anders" constateert Adri. "Normaliter speur ik actief naar mensen die ik kan helpen en ga ik daarop af. Nu kijk ik het toch eerst even aan en blijf meer zitten achter mijn scherm. Maar daar ben ik eigenlijk helemaal niet van. Ik sta liever bij de deur om mensen welkom te heten. Nu moet er uiteraard afstand worden gehouden, maar dat is zeker te doen". Het enige wat ze momenteel niet doet is het voortduwen van mensen in een rolstoel. "Daarvoor dien je nu zelf een begeleider mee te nemen."
Nog lang niet alle vrijwilligers kunnen aan de slag in het GHZ. Volgens de RIVM-richtlijnen mogen 70-plussers nog niet, hoe actief en gezond ook. Maar als je wel mag kun je er ook voor kiezen om nog even thuis te blijven. "Ik zou heel graag willen, ik sta echt te trappelen", zegt Marijke Klapwijk. Ze heeft kanker en loopt niet meer risico op besmetting dan anderen, maar wel op complicaties als ze het krijgt. In overleg met haar oncoloog heeft ze besloten de ontwikkelingen nog even aan te kijken. Marijke weet uit ervaring wat corona doet. Haar man lag in maart met de ziekte in het GHZ. Gelukkig heeft hij deze goed doorstaan. Of Marijke het toen zelf, mogelijk in milde vorm, heeft gehad is onduidelijk. Testen biedt niet genoeg zekerheid in haar situatie.
Marijke is gastvrouw voor de ouderen die opgenomen zijn in het GHZ. In een huiskamersetting zorgt ze voor afleiding en activiteiten. "Ik mis het personeel en patiënten. Maar als ik in overleg met de oncoloog en de vrijwilligerscoördinator straks groen licht krijg sta ik er meteen. Ik kan in mijn vrijwilligerswerk dan ook makkelijk afstand houden. Ik kan bijvoorbeeld een krant voorlezen, spelletjes doen en met de patiënten praten. Ik vind het fijn om met oudere mensen om te gaan, het zijn leuke contacten." Met haar verpleegkundige achtergrond voelt ze zich gewoon thuis in het GHZ.
Ook Adri mist de mensen in het GHZ. "Het zit in me om voor mijn naasten klaar te staan. Dat is ook de reden dat ik dit al 9 jaar doe." Niet dat Adri destijds haar kantoorbaan bij de politie in Gouda zonder plezier deed. "Dat was ook onwijs leuk. Maar eigenlijk, als ik mijn leven over zou kunnen doen, zou ik de zorg ingaan", zo stelt ze. "Het is mooi en dankbaar werk."
Toen een deel van de vrijwilligers enkele weken geleden weer aan het werk mocht, was de eerste reactie van Adri: "Yes!". "Maar…" zo vervolgt ze, "toen kwam die eerste donderdag en twijfelde ik of dit wel verstandig was. Eenmaal in het GHZ voelde het veilig." Op haar eerste dag moest ze al wat kaarten voor patiënten wegbrengen naar een afdeling op de vijfde verdieping. Dat bleek de corona-afdeling te zijn. Thuis keek haar man wel bedenkelijk toen ze dat vertelde. "Maar in elk ziekenhuis heb je wel een afdeling waar mensen liggen die besmettelijk zijn. Je gaat niet naar binnen in die speciale ruimtes. Dit was eigenlijk niet anders".
Het zal voorlopig allemaal wel anders gaan dan vroeger, verwacht Adri. Marijke heeft over een paar weken weer overleg met haar oncoloog. Dan bekijkt ze of ze weer kan beginnen. Ze heeft er zin in.
Yvonne Balvers woont in Gouda en heeft sinds haar tiende Reumatoïde Artritis. Ze is opgegroeid in Kaatsheuvel, is als socioloog opgeleid in Tilburg en werkzaam geweest aan de Universiteit Leiden als secretaresse van een instituut voor oorlogs-en vredesvraagstukken. Momenteel werkt zij niet vanwege haar aandoening.
Yvonne doet vrijwilligerswerk bij de Reumavereniging Gouda, bij Reuma Nederlands en bij Health Base (lid redactieraad bijsluiters). Van 2009-2017 schreef zij een column voor ReumaMagazine. Daarnaast tekent ze graag en doet ze aan keramiek. Omdat zij al op jonge leeftijd reuma kreeg, loopt deze ziekte als een rode draad door haar leven en legt het beperkingen op. Niettemin zoekt Yvonne daarbij steeds naar wat wél mogelijk is. Haar persoonlijke ervaringen deelt ze in blogs.
